Cięcie elektrodami pełnymi, węglowymi lub metalowymi polega na wytapianiu materiału łukiem elektrycznym powstającym pomiędzy końcem elektrody a materiałem. W czasie cięcia zaleca się wykonywać końcem elektrody ruch skokowy tak, jak piłką do cięcia metali, co ułatwia usuwanie powstającego żużla ze szczeliny cięcia. Poza tym należy stosować tę samą technikę i te same przepisy bezpieczeństwa co przy spawaniu elektrycznym (p. rozdz. IX i XXXII).
Szczelina powstająca przy cięciu elektrodą węglową jest szersza niż przy cięciu elektrodą metalową tej samej średnicy.
Cięcie elektrodami drążonymi, przy użyciu tlenu przepływającego przez elektrodę, jest nieco odmienne od cięcia tlenowego palnikiem i cięcia elektrodą pełną. Po zajarzeniu łuku otwiera się dopływ tlenu, ustawia elektrodę pod kątem G0° do powierzchni materiału i przesuwa się elektrodę ruchem jednostajnym opierając koniec elektrody o przecinany materiał. Przy materiałach grubszych oraz dających gęstopłynny żużel, jak np.: stale stopowe, żeliwo, brązy lub mosiądze, stosuje się również opisany poprzednio ruch skokowy końcem elektrody. Parametry cięcia elektrodami drążonymi są podane w rozdz. XX, tabl. XXI, a parametry przebijania otworów w pełnej blasze – w rozdz. XXI, tabl. XXII. Cięcie tlenowo-elektryczne może być przeprowadzane w każdej pozycji (podolnej, pionowej i pułapowej) na powietrzu, jak również pod wodą.