W celu obliczenia naprężeń w spoinach należy ustalić: sposób działania obciążeń na konstrukcję, wielkość i kierunek sił występujących w łączonych częściach oraz pole przekroju spoiny przenoszącej te siły. Sposób działania obciążeń zewnętrznych i ich wielkość zależą od przeznaczenia konstrukcji i jej pracy w czasie użytkowania. Wielkość i rodzaj występujących sił wewnętrznych w łączonych częściach zależą od rodzaju elementu konstrukcyjnego w przyjętym ustroju nośnym. Kształt i pole przekroju spoiny ustala się w rozwiązaniu konstrukcyjnym połączenia, przy czym naprężenia oblicza się tylko w spoinach przenoszących siły rzeczywiste lub wyznaczone zgodnie z przepisami.
W przypadku gdy na podstawie obliczeń grubość spoiny wypada bardzo mała należy ją zwiększyć ze względu na wymagania technologiczne. W połączeniach doczołowych wszystkie wartości statyczne dla spoin czołowych przyjmuje się takie, jak dla pola przekroju mniejszego z łączonych elementów. Dla spoin pachwinowych maksymalną grubość obliczeniową spoiny przyjmuje się równą a = 0,7 b, gdzie b jest bokiem spoiny i grubością cieńszego elementu. Wartości statyczne dla połączenia spoinami pachwinowymi oblicza się z pola prostokątów o szerokości a oraz wysokości równej długości poszczególnych odcinków spoin. Przy obliczaniu naprężeń w połączeniu spoinami pachwinowymi, składającymi się z kilku odcinków spoin różnie usytuowanych i o różnych wielkościach, należy wyznaczyć dla nich wspólny środek ciężkości, jak dla przekroju złożonego.
Obliczone naprężenia w spoinach są wielkościami teoretycznymi, gdyż we wszystkich wzorach nie są uwzględnione czynniki wpływające na nierównomierny rozkład naprężeń w połączeniu, lub technologii wykonania. Przytoczone wzory na obliczanie naprężeń w spoinach wynikają z ich geometrycznego kształtu i sił działających w po-łączeniu.