jest taka sama jak przy żłobieniu poszczególnych wad na wlewkach hutniczych z tą różnicą, że przy skórowaniu przesuwa się palnik równolegle raz koło razu po całej powierzchni przedmiotu. Poszczególne rowki mogą się stykać pomiędzy sobą lub zachodzić na siebie (rys. 20), co daje powierzchnię [bardziej płaską, ale zużywa więcej tlenu i czasu. Niektóre gatunki stali (np. na rury) wymagają skórowania całej powierzchni przedmiotu przed dalszą jego przeróbką. W tym przypadku przeprowadza się skórowanie powierzchni polegające na zdzieraniu przy pomocy żłobienia tlenem (względnie żłobienia tlenowo-proszkowego) całej powierzchni przedmiotu na głębokości 2-4 mm. Do skórowania można stosować ręczne palniki z głowicą okrągłą (rozdz. XXI, rys. 8) lub z głowicą płaską (rozdz. XXI, rys. 9). Technika skórowania
Skórowanie całych powierzchni półproduktów hutniczych nie wymaga obserwowania poszczególnych wad, z tego powodu może być również wykonywane na materiale gorącym. Skórowanie na gorąco nie tylko znacznie zmniejsza koszty samego skórowania (większa prędkość posuwu palnika, mniejsze zużycie gazów), lecz również daje oszczędności na energii cieplnej potrzebnej do powtórnego podgrzania materiału przed dalszą obróbką plastyczną. Skórowanie na gorąco jest jednakże bardzo męczące dla pracowników, a oprócz tego zbyt mało wydajne. Z tych powodów skórowanie zostało zmechanizowane i opracowano maszyny do skórowania wlewków lub kęsisk (prętów) na gorąco (rys. 21). Palniki do skórowania maszynowego mają zawsze dysze płaskie. Maszyny są całkowicie zautomatyzowane i zezwalają na skórowanie w rytmie normalnej pracy walcown wszystkich powierzchni materiału równocześnie. Wymiar} prętów kwadratowych mogą się wahać od 100X100 mm dc 355X355 mm. Ilość zbieranego metalu dochodzi do 200 kG/min zużycie tlenu wynosi 100 1/kG, a zużycie acetylenu 5 1/kG ze branego metalu. Maszyny do skórowania ciągłego na gorąco stosuje się przede wszystkim do oczyszczania produktów ze stali specjalnych.