Zgrzewanie dielektryczne

Metodę zgrzewania dielektrycznego stosuje się głównie d łączenia folii i błon z polarnych materiałów termoplastycznych Źródłem ciepła potrzebnego do uplastycznienia zgrzewanego tworzywa jest energia szybkozmiennego prądu elektrycznego’ pobudzająca polarne makrocząsteczki tworzywa do szybkie drgań zgodnie z częstotliwością szybkozmiennego pola elektrycznego, w którym umieszczono tworzywo. Ciepło wytwarzane przez tarcie drgających makrocząsteczek nagrzewa tworzyw do temperatury plastyczności. W tym stanie łączone folii złożone uprzednio na zakładkę dociska się do siebie aż ć ostygnięcia, co trwa kilka sekund.

Aparatura do zgrzewania dielektrycznego składa się z generatora prądu szybkozmiennego, elektrod o kształcie odpowiadającym zarysowi ogrzewanego wykroju oraz urządzenia dociskającego górną elektrodę do dolnej (rys. 14). Lampowy generator szybkozmiennego prądu zasila obwód drgający o częstotliwości co najmniej 5 MHz. Czas nagrzewania zależy od objętości materiału polarnego znajdującego się w polu elektrycznym między dociśniętymi elektrodami, od stratności dielektrycznej zgrzewanego materiału i od natężenia pola elektrycznego między elektrodami.

Po nagrzaniu folii do temperatury zgrzewania obwód prądu szybkozmiennego wyłącza się automatycznie za pomocą nastawnego wyłącznika czasowego. Zaletą opisanego sposobu zgrzewania jest to, że w czasie pracy aparatu elektrody dociskające są stale zimne, a ogrzewa się tylko znajdujący się w polu elektrycznym dielektryk. Po automatycznym otwarciu obwodu, metalowe elektrody szybko odprowadzają ciepło z wierzchnich warstw spojonej folii, dzięki czemu deformacje spowodowane płynięciem materiału są bardzo nieznaczne, a otrzymany wyrób ma czysty i estetyczny wygląd. Opisana metoda nie nadaje się do łączenia folii z materiałów o niskim współczynniku stratności dielektrycznej, jak polietylen, polistyren, polipropylen, poliwęglany i poliizobutylen (patrz tablica I).