Grubość spoin pachwinowych nie powinna być większa od 0,7 grubości cieńszego elementu. Najmniejsza grubość spoin pachwinowych przyjmuje się w elementach głównych 4 mm, drugorzędnych 3 mm. Przy łączeniu elementów o grubości większej od 20 mm, grubość spoin ze względów technologicznych nie powinna być mniejsza od 0,2 grubości cieńszego elementu. W połączeniach doczołowych spoiny czołowe powinny łączyć elementy na całej długości styku. Długość minimalna odcinka spoiny pachwinowej nie powinna być mniejsza od 40 mm. Na rysunkach wykonawczych podaje się długość obliczeniową spoiny beż kraterów na końcach spoin, na które dolicza się podwójną grubość spoiny. W połączeniach prętów środek ciężkości grupy spoin powinien pokrywać się ze środkiem ciężkości łączonego pręta, w przeciwnym razie należy uwzględnić naprężenia z mimoosiowego obciążenia. Spoin pachwinowych przerywanych nie należy stosować w konstrukcjach pod-danych obciążeniom zmiennym, w miejscach możliwych za-cieków i ze względów ekonomicznych. Spoiny przerywane mogą być stosowane w drugorzędnych elementach jak pokrycia po-mostów. Należy również unikać stosowania spoin otworowych lub kołkowych w głównych elementach nośnych, silnie obciążonych. Nie należy zaspawać otworów przewidzianych na tymczasowe połączenia montażowe.
Przy stosowaniu w połączeniach poprzecznych spoin pachwinowych wskazane jest przyjmować spoiny nierównoboczne, o stosunku boków 1 : 2, w celu uzyskania łagodnego przejścia. W połączeniach szerokich blach spoinami pachwinowymi po-dłużnymi, odległość spoin nie powinna być większa od 30-krot-nej grubości blach (rys. 29). W połączeniach składających się z większej ilości części na-leży unikać dużego nagromadzenia spoin i ich krzyżowania się. Nie należy projektować połączeń kombinowanych, w których siły są przenoszone jednocześnie przez spoiny i nity lub śruby. Wyjątek mogą stanowić jedynie konstrukcje nitowane wzmacniane przy pomocy spawania.
Przy projektowaniu konstrukcji przestrzennych, szczególnie konstrukcji korpusów maszyn i urządzeń, powinna istnieć możliwość wydzielenia odrębnych podzespołów tak pod względem konstrukcyjnym, jak i technologicznym. W zespołach o mniejszej ilości części jest łatwiejsze opanowanie odkształceń oraz utrzymanie wymiarów elementów z dopuszczalnymi odchyłkami. Przy dużych zespołach konstrukcyjnych o dużej ilości spoin różnie usytuowanych, mogą powstać przestrzenne deformacje, niemożliwe do wstępnego ustalenia i późniejszego ich usunięcia.