Rozwiązania konstrukcyjne zespołów zależą od rodzaju wy-stępujących obciążeń oraz wielkości obiektu. Pod względem stosowanych rozwiązań szczegółów konstrukcyjnych można wydzielić dwie grupy konstrukcji: pełnościennych i kratowych. Podział taki jest uzasadniony również ze względu na typowe zestawienie części przekrojów złożonych, rodzaju spoin łączących te części i ich obliczanie.
Deski podłogowe w ofercie warszawskiego salonu VIP Parkiet
Przekroje pełnościenne składają się ze środnika z blachy oraz pasów o różnych kształtach. W belkach zgina- doczołowe, przy czym styki pasów mogą być wykonane w jednym przekroju lecz przesunięte względem styku środnika. Część spoin pachwinowych, łączących pasy ze środnikiem obok styków pasów i środników powinna być pozostawiona do spawania na montażu (rys. 32). Środniki zespołów pełnościennych usztywnia się żebrami przed wyboczeniem, przy czym kształt żeber i przekroje dobiera się z warunków stateczności (rys. 33). Żebra powinny być połączone możliwie cienkimi spoinami, które nie powinny krzyżować się ze spoinami przekrojów nośnych. Przestawianie względem siebie obustronnych żeber stosuje się tylko przy grubości środników poniżej 8 mm. W konstrukcjach poddanych obciążeniom zmiennym należy unikać spoin łączących elementy drugorzędne w strefach rozciąganych.
W konstrukcjach pełnościennych słupów o małej sile osiowej i przeważającym momencie zginającym, kształt przekroju nośnego jest zbliżony do kształtu belki zginanej (rys. 34). W słupach stosuje się większe grubości środników niż w belkach. Zmianę przekroju uzyskuje się przez zmiany grubości blach lub stosowanie dodatkowych przekrojów. W słupach o dużych wysokościach wyboczeniowych i zginanych w dwóch płaszczyznach stosuje się przekroje złożone, o dużych momentach bezwładności w obu osiach (rys. 35). W słupach osiowo ściskanych stosowanych w budownictwie szkieletowym przekroje złożone są zwarte, a grubości blach mogą być bardzo duże (rys. 36). Połączenia belek i słupów w ustrojach ramowych uzyskuje się w sztywnych węzłach. W węzłach o niedużych wymiarach i występujących siłach stosuje się bezpośrednie połączenia spoi-nami czołowymi lub na poprzecznych przeponach (rys. 37). Należy unikać przepon poprzecznych w przekrojach przenoszących głównie siły rozciągające, skierowane prostopadle do grubości przepony. W konstrukcjach szkieletowych utwierdzenie belek w słupach uzyskuje się spoinami w połączeniach montażowych (rys. 38).
W narożach ram o większych przekrojach stosuje się łagodne przejścia i konieczne jest dobre usztywnienie środnika żebrami (rys. 39). W miejscach załamania lub wygięcia pasów występują siły składowe, skierowane prostopadle do pasów, które powodu-ją ich odrywanie i lokalne zginanie. W tych miejscach należy spoiny łączące pas obliczać na siłę wypadkową i stosować żebra. Rozmieszczenie głównych żeber powinno być zgodne z przebiegiem sił w węźle i stanowić przedłużenie pasów.
W ustrojach ramowych styki montażowe projektuje się głównie w rozporach w miejscach minimalnych momentów zginających (rys. 40). W ten sposób główne połączenia o dużej ilości spoin zostają wykonane w wytwórni, a elementy konstrukcyjne scalone do maksymalnych wymiarów dopuszczalnych ze względów transportowych. Rozwiązanie konstrukcyjne stopy słupa zależy od rodzaju zamocowania w fundamencie i wielkości występujących sił. W oparciach przegubowych stosuje się płyty poziome lub rzeczywiste przeguby (rys. 41). W slupach o dużych siłach osio wych należy stosować obróbkę mechaniczną od czoła całego przekroju słupa, dzięki czemu zmniejsza się ilość spoin w po łączeniu ze stopą. Na elementy stopy przegubowej, jak wałki i czasze używa się stali o podwyższonej wytrzymałości.