Wielkość naprężeń własnych zależy również od rodzaju odkształceń, jakie mogą wystąpić w czasie spawania. Gdy łączone części będą miały możliwość swobodnego odkształcania się, to naprężenia własne będą mniejsze. Wykonywanie spawania przy 'silnym utwierdzeniu łączonych części lub spawaniu bardzo sztywnych zespołów prowadzi do wzrostu naprężeń własnych przy mniejszych deformacjach. Oprócz naprężeń własnych podłużnych w połączeniu występują również naprężenia poprzeczne, powodujące zmianę kątów łączonych części (rys. 5). Odkształcenia poprzeczne powstają na skutek nierównomiernego skurczu niesymetrycznego przekroju spoiny’ lub niesymetryczności w kolejności układania warstw w spoinie o przekroju symetrycznym. W połączeniach spawanych należy zawsze liczyć się z płaskim stanem napięcia, a przy dużej grubości elementów nawet z przestrzennym stanem napięcia. W każdym styku doczołowym blach na osi spoiny w kierunku podłużnym występuje siła rozciągająca, a w kierunku poprzecznym naprężenia rozciągające i ściskające na skutek ograniczonego odkształcanie się krawędzi styku (rys. 6). Płaski stan napięcia powstaje w krzyżujących się spawanych stykach, w miejscach nagromadzenia większej ilości spoin, przy wstawianiu łat w sztywnych zespołach, przy zaspawywaniu otworów itp.
Wieloosiowy stan napięcia ma bardzo poważny wpływ na wytrzymałość połączenia spawanego, który można porównać do wpływu wstępnego rozciągania materiału na zimno. W strefie spawania materiał traci własności plastyczne, co w połączeniu ze zmianami strukturalnymi w tej strefie stwarza niebezpieczeństwo kruchych pęknięć.